Luister maar

Heilige moeder Maria wat is MUZIEK toch een heerlijke injectie van het totale alles. We wanen ons helemaal weer op de studentenkamer, Canned Heat luisteren en Woodstock 69 kijken met ravissante Samantha. En er KOMT ons deze week toch een hoop knalmuziek uit. The Black Keys, waar we een tijdje bij zijn weggelopen maar waar we nu weer helemaal terug zijn, heimelijke liefde Feeder (helemaal loverboy al sinds Echo Park), The Libertines van Pete Dikkertje, weliswaar fantastisch maar stiekem nooit zo fenomenaal chaotisch en gruwelijk als Babyshambles, blueskoning Cedric Burnside die alleen al een koning is omdat hij de kleinzoon is van delta blues-icoon R.L. Burnside (van wie The Black Keys op die Mississippi Blues-plaat weer een nummer van hadden gecoverd), Khruangbin (u ook bekend door die klapper met Leon Bridges) met weer zo'n lazy soulplaat, totale held Marcus King over wie ooit iemand zei dat hij klinkt als Waylon (en dat krijgen we nu niet meer uit onze kop), Phosphorescent draait al langer cirkels in ons hoofd met dat heerlijke liedje Songs for Zula én er is dus de aller- allerlaatste van Canned Heat. Samantha melden, jongens en meiden, muziek.

Nieuwe muziek, uitgezocht voor u

Wakker worden knuppels, er is een nieuwe Machine Head. Is Machine Head nog wel Machine Head als je de bezetting vergelijkt met die ten tijde van het aardverschuivende debuutalbum Burn My Eyes (1994) of zelfs ten tijde van het gruwelijke The Blackening (2007)? Neen, al wordt de band nog steeds gedragen door Robb Flynn, die lekker los mag gaan (van zichzelf) op de nieuwe plaat, die weer wat thrasier (is dat een woord?) is dan de meest recente meuk. Je krijgt twee minuten om diep adem te halen en dan mag je in volle vaart richting de eindstreep. Het beste zit weliswaar aan het begin (CHØKE ØN THE ASHES ØF YOUR MARTYR en BECØME THE FIRESTØRM); daarna mag je even tukken met wat van die zouteloze één minuut lange intermezzo-onheilsbrengers als mal tussengerecht, tot RØTTEN op Slipknotiaanse wijze (is dat een compliment?) de paddenstoel is in deze atoombom van waanzin. Makkers, dit album staat gewoon als een huisje op wielen. Voor iedereen die wat minder metal op z'n bord wil is er een nieuwe van Marcus King, het bluesrockfenomeen uit Greenville, South Carolina. De plaat Young Blood (op het label Easy Eye Sound, van Dan Auerbach van the Black Keys) is een meesterlijke combinatie van blues, southern rock, soul en scheurende gitaren, maar tijdens het draaien van zijn vorige (El Dorado) vroeg iemand aan ome Mosterd 'is dit nou Waylon?' en nu is ondergetekende voor eeuwig verneukt. Oordeel zelf & meer nieuwe muziek na de klik, waaronder het verschrikkelijke Muse!